Tiyatro, güzel sanatların en etkileyici dallarından biridir ve temel olarak olaylar ve karakterler üzerine kuruludur. Tiyatroda olaylar genellikle çatışmalardan doğar; bu çatışmalar insan ile insan, insan ile doğa veya insanın kendisi ile çatışması şeklinde olabilir. Tiyatro eserleri genellikle serim, düğüm ve çözüm bölümlerinden oluşur. Serim bölümünde karakterler ve olaylar tanıtılır; düğüm bölümünde çatışma belirginleşir ve karakterlerin özellikleri ortaya çıkar; çözüm bölümünde ise olaylar sonuca ulaşır.

Trajedi, kişinin yaşadığı üzüntülü veya ürkütücü olayları, yenilgiyi ve yıkımı yüceltilmiş bir dil ile anlatır. Değer çatışmaları aracılığıyla, insan ruhunun tutkulardan arındırılması hedeflenir. Trajedi konularını tarih ve mitolojiden alır ve erdem ile ahlaka büyük önem verir. Manzum olarak yazılır ve karakterler genellikle kral, kraliçe, tanrı veya tanrıça gibi olağanüstü kahramanlardır. Şiddet içeren olaylar seyirciye gösterilmez, sadece ses olarak duyurulur. Ciddi ve seçkin bir anlatım diline sahiptir ve beş perdeden oluşan trajedi aralıksız oynanır. Perde araları koro ile belirtilir, iyiler yüceltilir ve kötüler yerilir.

Komedi, tiyatronun en önemli türlerinden biridir ve olayların komik ve aksayan yönlerini nüktelerle işler. Güldürmenin yanı sıra düşündürmeyi amaçlar. Günlük yaşamdan alınan konular işlenir ve karakterler halkı temsil eder. Trajediden farklı olarak yaralama, vurma, öldürme ve üzüntü verici olaylar seyircinin gözü önünde canlandırılır. Komedinin alt türleri arasında karakter komedisi, töre komedisi ve entrika komedisi bulunur. Karakter komedisinde olayların gülünç ve aksayan yanları alaylı bir dil ile anlatılır; töre komedisinde toplumun komik ve aksayan yanları ele alınır; entrika komedisinde ise olayların şaşırtıcı şekilde düzenlenmesi ile güldürme amaçlanır.

Dram, yaşamda üzüntü veya mutluluk veren bölümleri bir arada ele alır. Gerçek yaşam nasılsa, bu türde de her şey olduğu gibi anlatılır. Konular tarih veya günlük olaylardır. Düz yazı ya da şiir biçimindedir. Romantizm akımı ile doğan dram, Türk edebiyatında genellikle daha fazla üzüntülü olayları içerir.

Çağdaş tiyatro, geleneksel kurallara başkaldırma ve yenilik arayışını içerir. Özünde arayış ve yenilik vardır ve bu da tiyatroya farklı bir boyut kazandırır.

Dışavurumcu tiyatro, kişinin öznel ve ruhsal başkaldırısını zaman ve mekân soyutlanarak yansıtır. Daha çok düşünsel süreçlere yer verilir ve klasik olay örüntüleri yoktur. Yazarın kendisi oyun kahramanı olabilir.

Gerçeküstücü tiyatro, seyircinin bilinçaltına ulaşmak için psikolojik süreçlerin işlendiği bir türdür. Dramatik kurgu pek çok parçanın kaynaştırılması ile oluşturulur ve zaman ile mekân net değildir. Seyircide düş görme izlenimi yaratılır.

Varoluşçu tiyatro, varoluş felsefesine dayanır ve insanın kendi özünü yarattığı, kaderin olmadığı, özgürlük ve terkedilmişlik konularını işler.

Saçma tiyatro, insan yaşamının akla aykırılığını işlerken sanatsal uyumları bozan bir tiyatro türüdür. Gerçek anlaşılmayan bir kavram kargaşası olarak görülür.

Epik tiyatro, bir yaşantı şekli değil, bir dünya görüşünü aktarmaya çalışır. Seyirciyi gözlemci olmaya ve hüküm vermeye zorlar. Yaşanan çelişkilere ait çözüm yolları seyirciye bırakılır.

Bulvar tiyatrosu, toplumsal gerçeklik ve sorunlara el atmadan sadece eğlendirme amacı güder. İnsanın güçsüz yanlarına gülmesini konu alır.

Grotesk tiyatro, insanın özünü anlatmak için insanın ikiyüzlülüğünü ele alır. Bu tür tiyatroda, absürd ve sıra dışı ögeler sıkça kullanılır.